domingo, 27 de noviembre de 2011

Hacerlo ya




Por fin. Después de muchos años planteándomelo.

No se por qué raparme el pelo era algo que me venía rondando la cabeza desde hace tantos años, ni tampoco por qué me hacía tanta ilusión. Tampoco sé, que es lo que me ha impedido hacerlo durante todo este tiempo. No era exactamente miedo, creo que ha sido mi madre (a pesar de que cuando le dije que lo haría, me pidió con voz de pena que me siguiese cortando sólo mi media cabeza...) la que me ha enseñado que el pelo crece, quizás el tiempo y la experiencia también hayan ayudado, pero, a la vez, no podría encontrar una palabra que definiese mejor la sensación que me inundaba cada vez que, por algún motivo, volvía a pensarlo.

Pero esta vez fue distinto. Hasta ahora nunca había tenido un motivo contundente para hacerlo. Sé que no hacen falta más motivos para hacer algo que te apetece que sencillamente ese, que te apetezca, pero, podría decir entonces que nunca me había apetecido lo suficiente.



Cuando Cristian, el director del grupo de teatro dijo sutilmente (yo diría que incluso con una mirada de reojo, pero quizás esto fue fruto de mi mente suspicaz...) que había pensado que alguien podría cortarse el pelo para unas fotos, me faltaron milésimas de segundo para saltar de la silla. Yo. Yo me cortaría el pelo. No había razón mejor que esa.
Pasé unos días, largos, de dudas. Pero a medida que empecé a decirlo en voz alta, la idea fue cogiendo cada vez más cuerpo, más fuerza, mucho más sentido. Hasta que, llegado un día, no había vuelta atrás. Aún no lo había hecho, pero sentía que, a partir de ahí, si no lo hacía, iba a decepcionarme a mí misma.



Hoy, llegado el día, en medio de las tan esperadas "colonias de teatro", me he sentado en una silla en medio de un corro de unas veinte personas, que esperaban con morbo ver como me convertía en la "noieta rapada de Nevers", iluminada por un foco cegador, que no me dejaba distinguir si ese calor lo producía él o mis nervios, enfocada por una cámara de fotos (o una profesional y varias "cotillas") y bajo unas manos cargadas con unas grandes tijeras de cocina. Y así, he ido viendo como mechones y mechones de pelo caían repetidas veces sobre mis piernas, sobre mis hombros, hacia el suelo. Y después, máquina de cortar en mano para acabar con una cabeza al #12. Y feliz :)






 

   


Pocas personas podrán pasar por una experiencia como ésta. Y además, tenerlo fotografiado y grabado desde tantos ángulos, para que cuando el pelo crezca, a parte del recuerdo, siempre queden "les fotografies, les reconstitucions, a manca d'altra cosa".

Muchas gracias Cristian. muchas gracias Montse, muchas gracias "La Piscifatoria" por vivir conmigo un momento tan especial para mí como éste :D

24 comentarios:

  1. Jo també em sento afortunada d'haver pogut viure aquest moment!!! Gràcies Patri per ser tant valenta i fer el pas!

    Les fotos molen un piló i a més, estàs estupenda!!! Ara si em preguntèssis si estic sola amb la teva corbata i el nou look... ni mig segon esperaria per tapar-te la boca!!! jajajajajjajaja

    P.D: A manca d'altra cosa....
    P.D: Tiburón con pan, tiburón con pan (o taurón es pot escollir!).

    ResponderEliminar
  2. ostras que valor!! pero bien hecho, si querías hacerlo y has aprovechado la oportunidad no te arrepentirás =)
    Yo que venía a decirte que me encantaba tu corte de pelo super original jaja Seguro que estás muy guapa también así

    bss guapa, hasta la próxima!

    ResponderEliminar
  3. Veure com li rapen el cabell a una noia serà un moment k recordaré sempre. N'estic convençuda.. Ha estat especial.

    Espero que disfrutis molt del teu new look, xk tu tens la valentía de portar-lo, i la bellesa de poder-lo portar!


    Marina

    ResponderEliminar
  4. Gràcies a tu, Patri, per aquest i tots els moments que mos dones. He de confessar que he patit un poc durant tot es procés, però també ha estat emocionant! Se necessita coratge per rapar-se es cabells, encara que no saps lo bé que te queda!
    I estic segura que hauran quedat unes fotos increïbles (ses de na Montse, dic)!

    Un beso i fins dimecres!!!!!

    ResponderEliminar
  5. ¡Vaya atrevimiento!
    Así que solo me queda decirte... olé tú! :)
    Por fin hiciste eso que tanto querias.
    Y lo mejor... estás guapisima!
    Me gusta mucho como te queda!
    Besotes!

    ResponderEliminar
  6. Ha estat molt impactant i aixo que he arrivat tard... La llum desde abaix li donava moltissima força, impresionant! Era genial veure el corrillo de gent i les diferents cares i reaccions de cadascú de nosaltres! Moltes gracies a tu per haver estat "un cop boja a Nevers"...

    Ara a lluir "outfit", sempre pots adaptar el blog... ;)

    Xoan

    ResponderEliminar
  7. Boja o no tant boja...
    M'encanta viure les coses amb intensitat, com tu. Emocionar-me amb la més petita cosa, i com tu, poder-ho compartir.
    M'ha encantat ser el dolent de la pel·lícula, encara que sigui sobre la pau.
    Crec que, com cada dia, t'has fet una mica més gran.
    Sú-per-pa-tri, aquest és el teu nom.
    Fins dimecres.

    Cristian (las manos ejecutoras).

    ResponderEliminar
  8. Ets una valenta! Va ser un moment molt emocionant, un dels molts d'aquest gran cap de setmana. Gràcies per ensenyar-nos que a vegades hem de posar ovaris a la vida! Estàs guapíssima amb el nou look!

    Noemí

    ResponderEliminar
  9. En serio eres tu????
    Te queda genial!!!! QUE VALIENTE ERES..
    Yo no puedo hacerlo aunque quiera, tengo el pelo casi blanco desde que tuve a mi hija mayor a los 27 años, de la noche ala mañana se me hizo blanco me queda poco ya de mi castaño y parecería una abuela seguro.
    besos

    ResponderEliminar
  10. Eres muy valiente, no sé como le sentará a tu madre, aunque creo que eso no te importa mucho, jeje.No te conozco, pero por lo que he leido en tus escritos, imagino que eres una chica de ideas claras y contundentes, al menos lo demuestras con tus acciones. Vicky

    ResponderEliminar
  11. Genial, me pareces una persona genial ..... ole tus huevos!

    ResponderEliminar
  12. Bueno, esta debería ser la actitud ante la vida. A veces la indecisión y el miedo nos impiden crecer, pero tu... tu te estás haciendo "grande" :)

    ResponderEliminar
  13. no me atrevio ! me gustaría hacerlo pero no tengo los c****!
    ✘Letizia❤

    http://www.letiziabarcelona.com

    ResponderEliminar
  14. Jo! Gracias, entre "valiente" y "guapa" me habéis subido todos la moral de una forma... :)

    ResponderEliminar
  15. y tan valiente!!!! yo llevo pensando en cortármelo unos centímetros y ya me lo he pensado demasiadas veces, jejeje!! Pero geniales las fotos, en serio, han hecho de un "simple" corte de pelo algo mágico :)

    No tenía ni idea de que habías estado en la BNO, no conocía tu blog. Espero que tengamos oportunidad otro día de conocernos!!

    Un beso!
    http://stylelovely.com/thinkingcat/

    ResponderEliminar
  16. Enhorabuena por hacer lo que deseabas y de la manera que deseabas!! El pelo crecera y tu madre respirara aliviada pensando: ya lo ha hecho!! jaja.

    Durante muuchos años he llevado media cabeza afeitada y era una gozada ;)

    Disfruta de tu cabezita raspona!!

    ResponderEliminar
  17. Eres muy valiente
    Aunque a veces somos mas valientes las que seguimos llevando la misma pinta desde los quince ¡Que horror!
    Te queda de muerte y debe ser una gozada sentirse desnuda por la calle de al menos una parte del cuerpo .
    Es como :
    ¡Si! ¿Y qué?
    Óle ella

    ResponderEliminar
  18. En 2 palabras: ¡Im-Presionante!
    Me encanta, recuerdo a Demi Moore para esa película en la que hacía de soldado cuyo rapado me enamoró... Y me recuerdas a mis años de pelo super corto con cresta roja/azul (sí, tuve mi época)

    Un besote enorme.

    ResponderEliminar
  19. ¡que valiente! quizá te acompañe siempre, quizá sea sólo un corte de pelo que marque una etapa, pero muy pocas personas se atreven a raparse el pelo. Que lo disfrutes mucho :)

    ResponderEliminar
  20. Nunca me he rapado el pelo, pero sí lo he llevado cortito como un chico, está bien para una temporada pero cuando quieres cambiar...ármate de paciencia, porque pasar de pelo corto a melenita o media melena, cuesta lo suyo. No crece tan rápido como uno pensaba y durante un tiempo tienes que "apañarte" con algo medio corto-no llega ni a medio largo que no es muy favoceredor ;-)

    Pero, que te quiten lo bailado, disfruta de tu pelo corto y ya tendrás tiempo de cansarte de él. Valiente.

    ResponderEliminar
  21. Que valiente... aunque ya te estabas acercando poco a poco...
    Esto es algo que tengo pendiente desde hace muchísimo tiempo. Pero aun no lo he hecho.
    Algún día llegara ese momento y la primera foto sera para ti.
    Un besito

    ResponderEliminar
  22. Quéééé valienteeeeeeeeee!!!!!!! Bienvenida esta nueva Patri!! Qué disfrutes mucho esto nuevo que dejaste aparecer en vos!!
    Por mi parte, tengo el pelo largo hasta la cintura. Me encanta así aunque, a veces, pienso en cortarlo. Después, me doy cuenta de que no podría, al menos -por ahora- este pelo muy largo es muy yo.
    Me encantaron las fotos!!
    Besitos!!

    ResponderEliminar
  23. Me encanta, esto si que es un ritual, y es que además te queda bien y (por lo que te he leído) va bastante bien contigo :) Enhorabuena por el paso

    ResponderEliminar

¡Requetemuchííííísimas gracias por tu comentario! ☺